Loslaten, het is als ouder misschien wel het lastigste wat er is.

Want de eerste keer dat er iemand op komt passen omdat jij naar een feestje gaat … Toch even wel een dingetje, toch?

Jullie eerste weekendje weg. Zonder jullie kindje. Een HEEL weekend!

De eerste keer naar het kinderdagverblijf. En dat je zoon of dochter dan een traantje laat. En jij misschien ook wel, als je hier wegrijdt …

Loslaten.

Dat blijft de rest van je leven een klein beetje ‘pijn’ doen.

De eerste keer naar school. De eerste keer logeren. De eerste keer alleen naar school. Hun eerste leugentje om bestwil. Hun eerste verkering.

Loslaten.

Omdat ze steeds meer hun eigen leven gaan leiden!

Wij zijn jullie kinderen nú al in dat loslaten aan het trainen, zodat ze daar later – als ze zelf ouder zijn – wat minder moeite mee hebben misschien.

De afgelopen weken hebben we van een vriendelijke vlinder wat eitjes gekregen. Elke dag even kijken natuurlijk. Want uit die eitjes komen rupsen. Als die wat groter zijn, gaan ze verpoppen (‘En nee, dat heeft niks met poppen te maken …’). En – hoe wonderlijk! – uit die cocon kruipt tenslotte een vlinder.

Razend interessant vonden de kinderen het.

Elke dag even kijken. Ze zijn van die rupsen gaan houden als hun eigen kindjes. Maar dan … komt toch het moment dat ze klaar zijn om uit te vliegen. Slik.

De vlinder op de vinger. En toe maar, geef ze maar een zetje mee. Ja, wij zouden het ook leuk vinden als ze hier zouden blijven wonen. Maar de vlinder wil door. Die wil zijn eigen leven leiden. Dus laat maar los.

Dag vlinder. Het ga je goed. Geniet van je leven. Geniet van je vrijheid. Blijf gezond. En kom gerust nog een keer op bezoek!