Ken je het Goede Doel, een band uit de jaren tachtig en negentig? Een van hun bekendste nummers gaat over vriendschap. Zij zongen dit: ‘Eén keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie!’
We moesten spontaan aan deze tekst denken.
Het was vlak na de vakantie. Onze 4-jarige hoofdrolspeelster van dit verhaal zou een van de laatste keren bij ons komen.
Zij had haar vriendinnen van De Helpende Handjes drie weken niet gezien. Had zich verheugd op haar laatste weken hier. Wilde nog één keer alles uit de kast halen haar besties. Over de racebaan, op de beruchte brug, naar de schommelboom, in de zandbak, bij de dieren …
Nog één keer alles samen beleven.
Nog één keer het goeie leven leven, voordat het ‘echte leven’ op school zou beginnen.
Ware het niet …
… dat haar twee beste vriendinnen net iets eerder jarig waren dan zij en al meteen na de grote vakantie naar de basisschool mochten.
Die had zij even niet aan zien komen.
Tranen met tuiten.
Zij had zich zo verheugd op die laatste dagen bij De Helpende Handjes. Vier jaar lang met dezelfde meiden opgetrokken hier. Alles meegemaakt. Samen met volle luiers op de commode gelegen, samen ongekend veel geschaterd, samen geruzied ook wel een keer, maar hé, dat gebeurt in de beste relaties!
Samen het leven opgestart.
Prachtige tijd gehad. En nu zou zij die tijd in haar eentje af moeten sluiten. ‘Vriendschap is een illusie …’ We hoorden het haar bijna zingen, tussen haar tranen door!
Totdat papa wegreed, zij zich omdraaide, haar ogen droog wreef, op de andere kinderen afstapte en een heerlijke dag heeft gehad.
Dus vriendschap een illusie? Echt niet. Vriendschap … is iets fantastisch!
