Te leuk soms zoals kinderen de wereld zien. Jaloersmakend mooi vaak ook. Want hoe heerlijk is het als je als kind, vol overtuiging, meent een zebra in de tuin te zien!

‘Kijk. Kijk. Een zeeeeeeebra!’

Dat riep een van de kinderen, de ogen groot van verbazing, toen ze door het raam naar buiten keek en in de verte inderdaad een zwartwit gestreept paard zag.

Ze holde naar de groep om de leidster te halen.

‘Kom. Kom. Een zeeeeebra!’

‘Wow, het lijkt wel een dierentuin hier’, antwoordde die, toen ze samen het dier bewonderden.

‘Ja, zeg dat wel!’

Ze holde weer terug naar de groep. Nu om de andere kinderen te halen, waarna het dringen was achter het raam, alsof we met zijn allen inderdaad in het park waren, met op afstand de dieren.

Hadden we dan echt een zebra in onze tuin staan?

Nee hoor ;-)

Maar ons paard Sara droeg een kleed over de rug: een zwartwit gestreept kleed. Van veraf had het er inderdaad de schijn van dat er een zebra in de wei stond.

Een van de kinderen zag het gelijk: ‘Dat is gewoon een paard’, antwoordde hij nuchter, zich verbazend over zo veel ophef bij zijn leeftijdsgenoten, waarna hij zich omdraaide en terug naar binnen liep.

De andere kinderen verwonderden zich nog even door. Over waarom het paard zich dan toch had verkleed? Het was geen carnaval, toch?

Heerlijk, die wereld van de kinderen.

Je kunt alles worden wat je wilt, zelfs als paard. Het enige wat je nodig hebt is verkleedspullen!

Loslaten, het is als ouder misschien wel het lastigste wat er is.

Want de eerste keer dat er iemand op komt passen omdat jij naar een feestje gaat … Toch even wel een dingetje, toch?

Jullie eerste weekendje weg. Zonder jullie kindje. Een HEEL weekend!

De eerste keer naar het kinderdagverblijf. En dat je zoon of dochter dan een traantje laat. En jij misschien ook wel, als je hier wegrijdt …

Loslaten.

Dat blijft de rest van je leven een klein beetje ‘pijn’ doen.

De eerste keer naar school. De eerste keer logeren. De eerste keer alleen naar school. Hun eerste leugentje om bestwil. Hun eerste verkering.

Loslaten.

Omdat ze steeds meer hun eigen leven gaan leiden!

Wij zijn jullie kinderen nú al in dat loslaten aan het trainen, zodat ze daar later – als ze zelf ouder zijn – wat minder moeite mee hebben misschien.

De afgelopen weken hebben we van een vriendelijke vlinder wat eitjes gekregen. Elke dag even kijken natuurlijk. Want uit die eitjes komen rupsen. Als die wat groter zijn, gaan ze verpoppen (‘En nee, dat heeft niks met poppen te maken …’). En – hoe wonderlijk! – uit die cocon kruipt tenslotte een vlinder.

Razend interessant vonden de kinderen het.

Elke dag even kijken. Ze zijn van die rupsen gaan houden als hun eigen kindjes. Maar dan … komt toch het moment dat ze klaar zijn om uit te vliegen. Slik.

De vlinder op de vinger. En toe maar, geef ze maar een zetje mee. Ja, wij zouden het ook leuk vinden als ze hier zouden blijven wonen. Maar de vlinder wil door. Die wil zijn eigen leven leiden. Dus laat maar los.

Dag vlinder. Het ga je goed. Geniet van je leven. Geniet van je vrijheid. Blijf gezond. En kom gerust nog een keer op bezoek!

Aan dieren geen gebrek op ons kinderdagverblijf. De paarden komen altijd gelopen voor een aai als we naar de speelboom lopen. Poes slaat alles liever van afstand gade. Jip en Janneke hebben het zelf te druk met spelen om zich om ons te bekommeren. En Mientje en Sientje reageren altijd wat knorrig. Maar goed, dat weten. Houden we rekening mee.

Afgelopen week gingen we met een aantal kinderen bij Tante Kip op bezoek. Altijd gezellig!

Maar wat schetst onze verbazing toen we de deur van haar leghok openden, ze had al bezoek: in de hoek van het hok zat de liefste egel die we ooit hadden gezien.

Gezond en dik, zoals dat hoort van een egel in de herfst. Klaar om een lange winterslaap in te stappen. En dan die heerlijke kraalvormige pretoogjes, die verraadden dat ze het prima naar haar zin had bij Tante Kip. En dat snappen we. Want Tante Kip is altijd erg gastvrij!

Het kon maar één egel zijn: Eegje Egel.

In het boek van Dick Bruna gaat Eegje de stad in om een wollen das te kopen. Maar eegje is niet aan verkeer gewend en wordt door een auto aangereden. Een aardige jongen biedt aan om voor haar te zorgen tot ze zich weer beter voelt.

Hoe vaak hadden we dit boek niet al voorgelezen aan de kinderen!

En nu was ze dus gewoon bij ons op het kinderdagverblijf in Erp. Wat een ontzettend leuke verrassing.

We hebben haar met zijn allen goed bestudeerd. En dat is maar goed ook. Want we hebben haar daarna niet meer teruggezien bij Tante Kip.

Gelukkig hebben we de foto’s nog. En het boek natuurlijk! Dag Eegje. Slaap lekker, waar je ook bent. En hopelijk tot een volgende keer.

Vorig jaar schreven we al dat we voortaan ook koeien op het kinderdagverblijf hebben. Althans, in de wei 😉

We zijn een half jaar verder en we hebben weer heuglijk nieuws: Bertus is begin deze maand geboren. En hoe bijzonder: hij gedraagt zich nu al als een kinderdagverblijfdier. Komen we zo op terug.

Zie je hem op de foto? Schattig toch?!

En hij ziet er niet alleen schattig uit, hij is het ook: een schat van een stier! We zijn nu al allemaal verliefd op hem. Leidsters én kinderen!

En dan denk je: een stier. Dat is zo’n stoer, nukkig beest.

Niet dus.

Wist je bijvoorbeeld dat Bertus huppelt!?

Of huppelen? Het is meer dartelen. Als een lammetje. En misschien dat hij zich wel heeft laten inspireren door de lammetjes de wei. We weten het niet. Maar het is in ieder geval niet de ruige bink die je bij een stier voor ogen hebt.

Nog een voorbeeld:

Hij laat zich graag knuffelen. Daar passen we nog een beetje mee op, natuurlijk. Je weet nooit wat voor bokkensprongen (?) een stier gaat maken, maar hij hunkert naar onze aandacht en laat zich heel graag aaien!

En Bertus is dus een echt kinderdagverblijfdier?

Ja. Want moeders is gek op haar zoon. Ze speelt met hem, verzorgt hem, maar … pikt het niet als Bertus bij haar komt drinken. En dus mogen wij Bertus de fles geven!!!

En dat vinden we leuk!

Wij vermoeden dat de koeien bij ons hebben afgekeken en hebben gezien hoe graag onze kinderen de fles krijgen ;-)

Eindelijk … eindelijk … eindelijk is daar de zon vandaag gewoon weer.

We weten best dat het er allemaal bij hoort bij de winter: de kou, de wind, de regen. Maar zo veel regen!!! Zullen we eerlijk zijn? We werden er wel eens chagrijnig van.

Maar dan waren daar de kinderen, die totaal geen moeite hadden met het weer.

Regen? Ach, boeien! Dan trekken we toch gewoon onze laarzen en regenbroek aan. Hop en naar buiten.

En eenmaal daar, smolt ons chagrijn weer als sneeuw voor de … zon (we weten vandaag weer hoe die eruitziet!)

Zodra de kinderen buiten waren, renden ze naar alle bakjes in de tuin. En hoe leuk om te zien dat alle bakjes weer vol vers regenwater zitten.

Eerst worden dan alle volle bakjes verzameld.

Vervolgens wordt overlegd wat er mee gaat gebeuren. Gaan we weer van die heerlijke ‘regensoep’ maken? Beetje zand en gras erbij, wat steentjes. Even laten trekken. En je hebt een fantastische driesterrensoep.

Of zijn we in een melige bui en gaan we elkaar nat gooien?

Nog leuker: we gaan de leidsters nat gooien!

Iets minder leuk: we gaan voor de ramen van het kinderdagverblijf ;-)

Telkens als we dan weer terug naar binnen gaan en al die natte, verkleumde, maar vrolijke gezichten zien, denken we: ‘Ach, wat maakt het ook uit dat het regent?!’

Maar nu hij er vandaag weer is – eindelijk, eindelijk, eindelijk! – mag hij blijven. Nu stonden wij vanmorgen te (water)trappelen om als eerste naar buiten te gaan!

En gelukkig zeiden de kinderen niet: ‘Huh? Hoezo? Naar buiten? Het regent toch niet …?

Wat een heerlijk zonnetje!!! Heb jij hem ook zo gemist?