Heb je die titel 2x moeten lezen en begrijp je hem nog steeds niet?

Dat zullen we even uitleggen.

Het is voorjaar en dus zijn we de moestuin weer in orde aan het brengen. Deze week hebben we bijvoorbeeld 40 aardbeienplanten geplant: 20 vroege en 20 late. Als het goed is, hebben we vanaf mei tot en met september verse aardbeien op het kinderdagverblijf.

Waarschijnlijk hebben de aardbeienplanten gejuicht toen ze hoorden dat ze naar de Helpende Handjes mochten komen!

Want aardbeien groeien natuurlijk niet vanzelf. Die hebben wat aandacht nodig. En zeker zo belangrijk: die hebben water nodig.

En dus hebben we er een gezamenlijke taak bij sinds deze week: elke dag even met de gieters over de aardbeienplanten gaan.

Nou zingen we hier ook best veel bij De Helpende Handjes. Een van de liedjes die regelmatig voorbij komt is deze: ‘De plantjes krijgen water’

En nu komen we bij die vreemde titel boven dit verhaal uit …

Want een van de kinderen had waarschijnlijk het liedje nog in zijn hoofd hangen, toen hij heel enthousiast naar een leidster kwam gelopen om te vertellen dat hij zojuist de aardbeienplanten had verzorgd …

‘Ik heb de plantjes krijgen water gegeven!’

Het is maandag, eind van de middag, als een vader zijn zoon op komt halen op het kinderdagverblijf. Maar … die zoon heeft alle tijd.

Want er ligt nog wat speelgoed in de gang, ziet hij. ‘Dat ruim ik wel op’, zei de leidster. ‘Ga jij maar lekker met papa naar huis.’ Maar nee, denkt hij, met zijn jas al aan en zijn vader die de klink van de deur al in zijn hand heeft, het is een kleine moeite om even te helpen.

Heel attent. Die komt er wel, die jongen -)

Nou moet je weten: ons kinderdagverblijf kent twee groepen, groen en blauw. Dat is niet vernoemd naar de kleur waarin de groep is geschilderd, heeft eigenlijk helemaal geen betekenis. Gewoon groen en blauw, omdat dat makkelijk te onthouden is, voor iedereen.

Iedere groep heeft zijn eigen speelgoed.

Nou wil het toeval dat er twee stukken speelgoed in de gang liggen om op te worden geruimd. Een voor de groene groep en een voor de blauwe groep.

Maar geloof het niet: het speelgoed voor de groene groep is rood, dat voor de blauwe groep is groen.

‘Kom maar’, zegt de leidster. ‘Ik breng het wel even weg, deze naar blauw, deze groen …’

En ze bedoelde: deze ís voor blauw en deze ís voor groen!

‘Nee’, zegt de jongen, verbaasd over de onnozelheid en kennelijke kleurenblindheid van de leidster. ‘Deze is groen, deze is rood!’

Zie je, soms heb je allebei gelijk -)

Blijft altijd leuk om te zien als iets uitpakt zoals je dat voor ogen had.

En het is nog leuker … als het zelfs beter uitpakt!

Dit jaar hebben we besloten om de tuin weer eens op de schop te nemen. Want buiten spelen vinden we belangrijk bij De Helpende Handjes.

Slecht weer bestaat niet, is niet voor niks ons motto.

En als je afgaat op alle berichten in de media over de toenemende schermtijd, over obesitas, eenzaamheid, enz. Dan is het juist extra belangrijk om kinderen te stimuleren om naar buiten te gaan.

Nou ja, dat stimuleren hoefden we hier al niet te doen -) Nu al helemaal niet meer.

Echt, de tuin is prachtig geworden.

Zo mooi om te zien ook dat de kinderen weer volop alle mogelijkheden aan het ontdekken zijn. En hoe ze elkaar daarin helpen. In hoe zij het best tegen de glijbaan op de ‘heuvel’ omhoog moeten lopen bijvoorbeeld.

Het klimtoestel voor de oudere kinderen … We waren benieuwd of het toestel niet te uitdagend zou zijn. We hebben ze weer eens ernstig onderschat -) Het zijn net apen!

Ook mooi: we hadden een zandbak. En ja, daar werd al best veel in gespeeld. Maar met de nieuwe zandbak lijkt het alsof ze eindelijk het paradijs op aarde hebben gevonden! Wat een lol hebben ze daar. Ze hadden waarschijnlijk al een bad nodig als ze van De Helpende Handjes af kwamen, nu helemaal -)

Supermooi om te zien dat de kinderen zó genieten van het nieuwe buiten!

Ach, wat is het toch een feestje om op een kinderdagverblijf te werken. Elke dag krijgen we weer zo veel nieuwe ‘inzichten’.

Zo ging een van de leidsters deze week met een paar kinderen naar de kippen. Doen we elke dag. De kippen leggen namelijk ook elke dag hun ei. Wij mogen die uithalen.

Maar deze keer zat er nog een kip op het nest.

Prima, we zullen haar niet storen. De kinderen kunnen hier altijd meteen hun ei kwijt, de kippen ook, maar niet altijd meteen -)

‘Kom, lopen we even naar de boom, dan zal de kip daarna wel klaar zijn.’

Met de hele bups naar de schommelboom, daar gespeeld en weer terug naar de kippen. Wat blijkt: mevrouw Kip ligt nog steeds op haar nest!!!

‘Kom kip, de dag is al lang begonnen!’

En na een subtiel zetje verlaat mevrouw Kip dan toch haar nest. En ja hoor, daar ligt een prachtig ei. Een van de kinderen loopt er op af, pakt het op, voelt dat het ei nog warm is en roept: ‘Hé, deze is al gekookt!!!!’

Geweldig toch -)

Ook grappig: we zitten hier natuurlijk redelijk dicht bij vliegbasis Volkel. Daar stijgen bijna elke dag wel straaljagers op. Vroeger F16’s, nu F35’s. Dat gaat met aardig wat kabaal.

En we snappen het, hoor, dat je als kind alles wat vliegt op één hoop gooit. Want als ze deze week over komen vliegen en wij met zijn allen met het hoofd in de nek naar boven staan te kijken, merkt een van de kinderen op: ‘Daar heb je Transavia weer …’

Je blijft er mee lachen, met die kinderen -)

En heel herkenbaar voor ouders: kinderen die waarom vragen. En nog eens, nog een keer, nog een keer … Waarom? Waarom? Waarom?

Als leidsters zijn wij normaal gesproken een toonbeeld van rust, maar hé, ook wij zijn maar gewoon mensen hè -)

Na 37 keer netjes de waarom-vraag te hebben beantwoord, stelt een van de leidsters maar eens een tegenvraag: ‘Nou ja, waarom? Waarom zijn de bananen krom?’

Maar kinderen zouden geen kinderen zijn als ze niet direct een gevat antwoord klaar zouden hebben: ‘Als die recht zou zijn dan is het geen banaan meer!’

Leidster mogen zijn op een groen kinderdagverblijf: mooiste wat er is!

Sjaak was op bezoek bij het kinderdagverblijf.

Want: onze koeien hadden een kinderwens.

Sjaak is een stier. Maar jullie hebben toch zelf ook een stier? Ja, klopt: Bertus. Maar Bertus is een je-weet-wel-stier. Kijk anders maar eens op de pagina waarop alle dieren zich voorstellen.

Terwijl dat tussen neus en lippen meegedeeld wordt aan de leidsters – dat Sjaak dus op bezoek is – willen de kinderen daar natuurlijk het fijne van weten.

Wie is Sjaak?

Nee, dat is niet de bakker. Dat is Jac. Spreek je inderdaad bijna hetzelfde uit. Maar Sjaak is een stier!

Oké, wat is een stier?

Een stier is ook een koe, maar dan een jongen.

Ziet die er anders uit?

Ja, een stier heeft vaak horens.

Maar sommige koeien hebben toch ook horens?

Ehm … ja, dat klopt. Maar jongens hebben plassers. Stieren hebben ook een plasser. Dat is het verschil. Maar weet je, zullen we anders gewoon eens gaan kijken …?

Daar zijn de kinderen natuurlijk wel voor in.

Want wat kwam de stier ook weer doen, willen ze weten?

Nou ja, als je kindjes wil krijgen, heb je een papa en een mama nodig. Dat is bij koeien niet anders.

Aha, dus Sjaak is de papa?

Eén van de kinderen weet er al het fijne van, zo wil hij doen geloven. Want om kindjes te krijgen, moet de boer de stier in de horens en de plasser knijpen …

…

(Soms moet je gewoon even stil houden -)

Eén probleem: niet alleen wij hoorden het de jongen vertellen, Sjaak zelf kennelijk ook, want hij wordt wat onrustig en begint wild met zijn poot over de grond te krabben.

Wat denk je: moeten we nog maar eens uitleggen dat we Sjaak niet met valse voorwendselen naar ons toe hebben gelokt, dat we nergens aan gaan knijpen en dat hij vooral lekker zijn eigen gang moet gaan …

Of zou hij dat toch wel begrijpen?

Laten we het hopen. Anders zijn wij straks mooi de … ehm sjaak -)

Bij alles wat we doen in de moestuin, helpen de kinderen wel. En soms … ook de dieren.

Zoals vandaag.

Poeh, wat een onkruid, zagen we toen we de moestuin in stapten. Weken van zon, af en toe een buitje erover. Daar doen niet alleen de groenten het goed van!

Wij zuchtten. Kom op daar maar, even de schouders eronder.

Maar aan de andere kant van het hek staan er twee te trappelen van ongeduld  als ze zien wat wij gaan doen: Doorn en Roosje, onze twee gezellige ezels. Want wat voor ons onkruid is, is voor hen een lekkernij.

Wij plukken, zij smikkelen.

Ze jagen ons zelfs een beetje op: zij eten namelijk een stuk sneller dan dat wij kunnen plukken. Zodra ze klaar zijn met kauwen, beginnen ze weer te briesen en te snuiven. Meer. Meer.

Maar ga maar eens met kinderen de moestuin in: snel plukken gaat niet.

Want:

‘Wat doe jij nou?’

‘Waar is die slang voor?’

‘Waar is dat water voor?’

‘Kun je dit ook plukken?’

En de allermooiste vraag: ‘Waarom doe jij die blaadjes in de prullenbak?’

Met die prullenbak … bedoelen ze de composthoop -)

We leggen even uit wat het belang is van zo’n composthoop, waarna ze om beurten met heeeeeele kleine blaadjes aan komen dragen: ‘Deze moet ook in de prullenbak!’

Dus: kinderen weer wat geleerd, ezels blij en – geloof het of niet – de tuin was nog onkruid vrij ook … uiteindelijk -)

Elke week komt de bakker het brood brengen. Dat klinkt niet heel spannend, maar voor de kinderen is dat toch een momentje waar ze naar uitkijken.

‘Dadelijk komt de bakker’, zeggen ze, als het nog acht uur moet worden.

Zitten wij aan tafel voor het fruit, schieten ze direct naar de deur. Zijn ze druk aan het spelen, maar heeft een van de kinderen in de smiezen dat de bakker er is, dan laten ze direct alles uit hun handen vallen.

En ja, hij heeft lekker brood.

Maar de reden dat ze naar het raam snellen, is de bakker zelf. Zodra die binnen stapt, trekt hij gekke bekken naar de kinderen. Die kennen dat ritueel en imiteren dat natuurlijk. Alsof je in de dierentuin bent en met je gezicht de aandacht van de aapjes probeert te trekken. Waarbij in ons geval de vraag is wie de aap is -)

Dus even het beeld: aan de ene kant van het raam een bakker met een scheef gezicht en de andere kant kinderen die de vingers in de mondhoeken steken en de pupillen naar het puntje van de neus sturen.

Heerlijk toch.

En dan heeft de bakker ze ook nog een trucje geleerd: dat als je aan je oren draait, dat je tong dan naar buiten schuift -)

De bakker als de cultheld van de kinderen.

Daar kwam ook een van de ouders achter, toen ze vorige week in het dorp liep met haar kind in de buggy en de bakker in zijn bus voorbij kwam rijden. Moeder had niks in de gaten, maar het kind zag de bus, deed zijn vingers in zijn mond en stak zijn tong uit naar de bakker …

Het kind lachte.

De bakker lachte. En wist meteen ook waar hij het kind van kende -)

‘Slecht weer bestaat niet’, zeggen wij altijd bij De Helpende Handjes. Niet voor niets dat we rode laarsjes als logo hebben.

Maar heel eerlijk: ook wij zijn daar het laatste half jaar aan beginnen te twijfelen, hoor!

Zo veel regen!

Als kinderen ons vertelden dat ze even een plasje gingen doen, wisten we niet of ze naar het toilet gingen of dat ze hun regenlaarzen aan gingen trekken om naar de tuin te gaan -)

Vorige week zijn drie kinderen druk samen buiten aan het spelen als het begint te druppen.

Een van de drie kijkt naar de lucht, die donker wordt, en houdt het voor gezien: hij gaat naar binnen. De andere twee blijven buiten spelen, ook als er meer en meer druppels beginnen te vallen.

Even later, het is weer droog, sluit het kind dat even naar binnen ging weer buiten aan.

Het had niet naar binnen hoeven te gaan, zeggen de twee die buiten zijn blijven spelen.

‘Want het regende niet zo hard. En dan kun je gewoon buiten blijven spelen!’

Slecht weer zal best bestaan, zullen ze gedacht hebben, maar niet bij De Helpende Handjes -)