Je zult ons nooit een overtogen woord horen zeggen over ouders.
Dat hoort niet, vinden wij. Iedere ouder voedt de eigen kinderen op een eigen manier op. Met eigen regels. Met eigen normen en waarden. Prima.
Maar nu kunnen we niet anders!
Want deze moeder!!!!
Echt, hier moesten we wat mee, vonden we.
Over wie we het hebben?
Over moeder eend natuurlijk! Heerlijk mens. Echt. Altijd gezellig. Altijd aan het kwebbelen. Altijd het hoogste woord. Maar sinds ze kinderen heeft … zo over the top beschermend.
En serieus: wij weten ook wel dat het lastig is om los te laten. Maar je kunt ook overdrijven!
Ze heeft sinds kort dus kinderen. Té schattige kinderen.
Dus wat willen wij: een foto maken. Heel begrijpelijk, toch?
Maar denk je dat we dat mogen?
Nee dus. Elke keer als we maar door de knieën gaan om een foto te willen maken, roept ze in alle haast haar kinderen bijeen en brengt ze hen naar binnen. Echt: elke keer!
We hebben veel foto’s gemaakt. Maar allemaal zijn ze wazig. Omdat we heel vlug moesten doen. Of het werden foto’s van moeder eend in de deur van haar woning, met haar kinderen die al binnen zijn. Zoals deze:
Niet bepaald een plaatje dat je gaat delen!!!
Maar gelukkig: de aanhouder wint.
Via een schijnbeweging, in een zeldzaam moment van onoplettendheid van moeder eend, konden we het kroost vastleggen.
Loslaten … Het is soms lastig. Voor iedereen. Ook voor moeder eend. Maar het levert wel iets moois op: deze foto. En zeg nou zelf: zijn het geen dotjes van kinderen!
