Klopt, je hebt gelijk: wij zijn pedagogisch medewerksters op een groen kinderdagverblijf.
En echt: we houden zelf de moestuin bij, zullen een rode paprika dan ook nooit uitschelden voor een rode peper, we voeren, verzorgen en aaien de dieren en we zijn buiten als het ook maar even kan.
Alles en altijd samen met de kinderen.
Maar …
… dat wil niet zeggen dat wij alles, echt alles weten van het buitenleven. Dan hadden we wel een agrarische opleiding gedaan in plaats van een pedagogische.
En dat leidt nog wel eens tot wat onbegrip!
Zo stond een groepje kinderen zich vorige week te vergapen aan de tractor die het gemaaide gras op het weiland achter ons kinderdagverblijf op kwam halen. En hoe leuk: we kregen er tekst en uitleg bij van een van de kinderen.
De jongen wist precies te vertellen wat er op het land gebeurde. Het gras was eerder al gemaaid, vertelde hij. Daarna moest het drogen, werd het door de schudder – die achter een tractor hangt – opgeschud, kon het verder drogen, werd het geduind (op hoopjes gelegd, red.) en nu dus opgehaald.
Echt: een boer of leraar in de dop.
Hij vertelde vol passie voor het buitenleven.
Eén ding moet hij alleen nog leren: dat ‘leerlingen’ niet altijd al alle wijsheid van de leraar in pacht hebben.
Want hij wist ons ook nog te vertellen dat het gras later door de koeien opgegeten zou worden.
Of koeien nog meer eten dan alleen gras, wilden wij weten.
De jongen slaakte een diepe zucht over zo veel onwetendheid bij de leidsters. En heel even keek hij ons aan. Of hij deze vraag wel serieus moest beantwoorden. Hij besloot het toch maar te doen:
‘Koeien eten natuurlijk ook gewoon voer!’
Oh ja … natuurlijk 😉